Even een boodschapje doen ........

 

Druk, druk, druk,...

Overal zijn prikkels.

Waar we ook kijken of luisteren.

Zo gaat mijn zoontje (zeven jaar) vaak mee

naar de supermarkt voor boodschappen.

Misschien niet altijd handig, maar wel goed

om hem te betrekken bij de dagelijkse

activiteiten. In de winkel probeer ik altijd

zoveel mogelijk rekening te houden met

anderen en probeer ik het gedrag van mijn

zoon in de gaten te houden.

Ik ben hem een stap voor als hij plakjes worst

om te proeven heeft ontdekt. Als er tien plakjes

liggen, zal hij ze alle tien  nemen.

Ik ben mijn zoon een stap voor als er een

moeder met een kinderwagen is.

Inmiddels heb ik ervaren dat baby's grote

aantrekkingskracht hebben en dat mijn zoontje

graag even de baby wil aanraken, een kus geven

of een grote kneep.

Ik ben alert als mensen te dicht langs mijn

zoon lopen. het kan zijn  dat ie uithaalt naar

deze personen. 

Ik ben alert dat mijn zoon het niet op zijn heupen

krijgt en plotseling door de supermarkt gaat rennen.

Ik probeer mijn doelstelling vast te houden als we

bij het snoepschap komen. Kan hij vandaag een

keuze maken uit de vele snoepsoorten zonder

te ontsporen?

Ik weet dat het tijd kost als mijn zoontje ontdekt

dat er producten scheef in de schappen staan.

Hij draait alles weer recht.

Hij wijst vakkenvullers op een vieze vloer.

Hij rent enthousiast af op mannen met

snorren en baarden en raakt deze het

liefst even aan.

Ik houd hem in de gaten als het sinterklaas is

of pasen,  Deze speciale producten maken hem

hyperactief. Ik voel me rot als mijn zoon alles

bij elkaar krijst en blauw aanloopt, omdat hij

van mij geen kleine drinkpakjes mag. 

 

Wanneer dan eindelijk onze boodschappenlijst

is afgewerkt gaan we naar de kassa.

Vaak helpt mijn zoontje lief mee met uitpakken.

Nu is hij moe.

De kassajuffrouw wijst naar de spiegels aan het

plafond. Mijn zoontje gaat languit op de grond

liggen.  Fijn,  denk ik, dan kan ik rustig mijn

boodschappen uitpakken en betalen, zonder

angst te hebben dat hij er vandoor gaat om via

het hek de winkel weer binnen te glippen om

toch die tien plakjes worst op te eten of die

mini pakjes drinken te bemachtigen.

 

Een vrouw achter mij in de rij duwt een auto kar

met een peuter onze richting uit.

De auto kar reikt bijna tot aan het betaalautomaat.

Ik ben  aan het inpakken en moet nog betalen.

De kar duwt tegen de voeten van mijn zoontje.

Hij bedenkt zich niet en duwt de kar terug.

de vrouw wijkt geen centimeter.

Ze blijft staan en geeft tegendruk aan de kar.

Haar gezicht staat ernstig. Ik zie dat mijn zoon ruimte

nodig heeft. maar ik ben moe.

Beseft die vrouw dan niet dat ze in onze ruimte staat?

Ik voel onbegrip in me opkomen. 

Mijn zoontje pakt de kassadeur van de

andere kassa en begint ermee te klapperen.

Mijn zoon gaat door en trapt met zijn voet tegen

de auto kar. 

De vrouw blijft stug staan en zegt tegen haar

zoontje; Wat een vervelend jongentje is dat he ?...

 

Ik negeer haar, maar irriteer me des te meer.

Ik zeg niets, Ik weet dat ik haar zou moeten

vragen om gewoon een stap naar achteren te doen.

Maar ik klem mij kaken op elkaar en verlaat

met pijn in mijn hart de winkel.

Waarom moeten wij altijd uitleg geven

en ons aanpassen?