Even een boodschapje doen ........
Druk, druk, druk,...
Overal zijn prikkels.
Waar we ook kijken of luisteren.
Zo gaat mijn zoontje (zeven jaar) vaak mee
naar de supermarkt voor boodschappen.
Misschien niet altijd handig, maar wel goed
om hem te betrekken bij de dagelijkse
activiteiten. In de winkel probeer ik altijd
zoveel mogelijk rekening te houden met
anderen en probeer ik het gedrag van mijn
zoon in de gaten te houden.
Ik ben hem een stap voor als hij plakjes worst
om te proeven heeft ontdekt. Als er tien plakjes
liggen, zal hij ze alle tien nemen.
Ik ben mijn zoon een stap voor als er een
moeder met een kinderwagen is.
Inmiddels heb ik ervaren dat baby's grote
aantrekkingskracht hebben en dat mijn zoontje
graag even de baby wil aanraken, een kus geven
of een grote kneep.
Ik ben alert als mensen te dicht langs mijn
zoon lopen. het kan zijn dat ie uithaalt naar
deze personen.
Ik ben alert dat mijn zoon het niet op zijn heupen
krijgt en plotseling door de supermarkt gaat rennen.
Ik probeer mijn doelstelling vast te houden als we
bij het snoepschap komen. Kan hij vandaag een
keuze maken uit de vele snoepsoorten zonder
te ontsporen?
Ik weet dat het tijd kost als mijn zoontje ontdekt
dat er producten scheef in de schappen staan.
Hij draait alles weer recht.
Hij wijst vakkenvullers op een vieze vloer.
Hij rent enthousiast af op mannen met
snorren en baarden en raakt deze het
liefst even aan.
Ik houd hem in de gaten als het sinterklaas is
of pasen, Deze speciale producten maken hem
hyperactief. Ik voel me rot als mijn zoon alles
bij elkaar krijst en blauw aanloopt, omdat hij
van mij geen kleine drinkpakjes mag.
Wanneer dan eindelijk onze boodschappenlijst
is afgewerkt gaan we naar de kassa.
Vaak helpt mijn zoontje lief mee met uitpakken.
Nu is hij moe.
De kassajuffrouw wijst naar de spiegels aan het
plafond. Mijn zoontje gaat languit op de grond
liggen. Fijn, denk ik, dan kan ik rustig mijn
boodschappen uitpakken en betalen, zonder
angst te hebben dat hij er vandoor gaat om via
het hek de winkel weer binnen te glippen om
toch die tien plakjes worst op te eten of die
mini pakjes drinken te bemachtigen.
Een vrouw achter mij in de rij duwt een auto kar
met een peuter onze richting uit.
De auto kar reikt bijna tot aan het betaalautomaat.
Ik ben aan het inpakken en moet nog betalen.
De kar duwt tegen de voeten van mijn zoontje.
Hij bedenkt zich niet en duwt de kar terug.
de vrouw wijkt geen centimeter.
Ze blijft staan en geeft tegendruk aan de kar.
Haar gezicht staat ernstig. Ik zie dat mijn zoon ruimte
nodig heeft. maar ik ben moe.
Beseft die vrouw dan niet dat ze in onze ruimte staat?
Ik voel onbegrip in me opkomen.
Mijn zoontje pakt de kassadeur van de
andere kassa en begint ermee te klapperen.
Mijn zoon gaat door en trapt met zijn voet tegen
de auto kar.
De vrouw blijft stug staan en zegt tegen haar
zoontje; Wat een vervelend jongentje is dat he ?...
Ik negeer haar, maar irriteer me des te meer.
Ik zeg niets, Ik weet dat ik haar zou moeten
vragen om gewoon een stap naar achteren te doen.
Maar ik klem mij kaken op elkaar en verlaat
met pijn in mijn hart de winkel.
Waarom moeten wij altijd uitleg geven
en ons aanpassen?
Maak jouw eigen website met JouwWeb